รีวิวหนัง Woman of the Hour (2023) เมื่อฆาตกรต่อเนื่องกลายเป็นหนุ่มในฝันบนจอทีวี

Woman of the Hour ไม่ใช่แค่หนังที่สร้างจากคดีฆาตกรรมจริง แต่เป็นการหยิบเอา “เบื้องหลังสังคมอเมริกัน” ในยุคที่ภาพลักษณ์มีค่ายิ่งกว่าความจริงมาขยี้ให้เจ็บจริง

นี่คือผลงานกำกับเรื่องแรกของ แอนนา เคนดริก ที่ไม่เล่นง่าย ไม่ฉาบฉวย แต่ล้วงลึกประเด็นสังคมอเมริกันในยุค 70 อย่างถึงแก่น ทั้งการล่วงละเมิดทางเพศ ความไม่ปลอดภัยของผู้หญิงในสาธารณะ การเพิกเฉยของสื่อ และการที่ระบบยุติธรรมปล่อยให้คนที่มีประวัติก่ออาชญากรรมเข้าถึงผู้บริสุทธิ์ได้อย่างง่ายดาย

เธอไม่ได้ใช้การเล่าเรื่องแบบเร้าอารมณ์ หากแต่สร้างความตึงเครียดด้วย “ความเงียบ” การเว้นจังหวะ และภาพย้อนยุคที่เหมือนจะดูไร้เดียงสาแต่กลับเต็มไปด้วยพิษร้าย

การแสดงของ แดเนียล โซวัตโต ในบทฆาตกรอัลคาลา เรียกได้ว่าเยือกเย็นและน่ากลัวอย่างมีชั้นเชิง เขาทำให้เราเข้าใจว่า ฆาตกรบางคนไม่ใช่สัตว์ร้ายในความมืด แต่คือคนธรรมดาที่มีรอยยิ้มดีๆ และใช้วาทศิลป์เป็นอาวุธ

ขณะเดียวกัน เคนดริก ในบทของเชอรีลคือจุดสมดุลระหว่างความเปราะบางของผู้หญิงในสังคมชายเป็นใหญ่ กับความเข้มแข็งของหญิงสาวที่กล้าเชื่อในเซนส์ของตัวเอง