ข้อมูลหนัง
- ชื่อหนัง: Armageddon อาร์มาเกดดอน วันโลกาวินาศ
- ปีที่ฉาย: 1998
- หมวดหมู่: แอ็กชัน / ไซไฟ / ดราม่า
- ผู้กำกับ: ไมเคิล เบย์
- ความยาว: 151 นาที
- วันเข้าฉาย: 1 กรกฎาคม 1998
- คะแนน IMDb: 6.7/10
ตัวอย่างหนัง
เรื่องย่อ
เมื่อดาวเคราะห์น้อยขนาดเท่ารัฐเท็กซัสกำลังพุ่งตรงมายังโลกด้วยความเร็วมหาศาล และ NASA คาดการณ์ว่าจะเกิดการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่เหมือนยุคไดโนเสาร์ ทางรอดเดียวคือการส่งทีมขึ้นไปบนดาวนั้น เพื่อเจาะเข้าไปในใจกลางและวางระเบิดนิวเคลียร์
ภารกิจนี้ถูกส่งต่อให้กับ “แฮร์รี่ สแตมเปอร์” (Bruce Willis) ผู้เชี่ยวชาญด้านการเจาะน้ำมันกลางทะเลลึก พร้อมทีมงานสุดห่ามของเขา พวกเขาไม่ใช่นักบิน ไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์ แต่กลับถูกฝึกให้กลายเป็นนักบินอวกาศจำเป็นในเวลาอันสั้น
ท่ามกลางความโกลาหลของภารกิจระดับโลก แฮร์รี่ต้องเผชิญกับความรู้สึกลึก ๆ ในฐานะพ่อ—เมื่อเขารู้ว่าลูกสาวที่หวงนักหวงหนากำลังรักกับลูกทีมของตัวเองอย่าง A.J. (Ben Affleck) และในช่วงเวลาสำคัญที่สุด เขาจำเป็นต้องตัดสินใจสิ่งที่พ่อคนหนึ่งไม่เคยคิดว่าจะต้องทำ…เพื่ออนาคตของลูกที่เขารัก
นักแสดง
Bruce Willis รับบท Harry S. Stamper – หัวหน้าทีมเจาะน้ำมันผู้มากฝีมือ และพ่อของเกรซ
Ben Affleck รับบท A.J. Frost – ลูกทีมสุดห่ามของแฮร์รี่ และคนรักของเกรซ
Liv Tyler รับบท Grace Stamper – ลูกสาวของแฮร์รี่ ทำงานที่ NASA และเป็นแรงใจสำคัญในภารกิจ
Billy Bob Thornton รับบท Dan Truman – ผู้อำนวยการภารกิจของ NASA ที่ต้องวางแผนแข่งกับเวลา
Will Patton รับบท Chick (Charles Chapel) – มือขวาของแฮร์รี่ที่ภักดีและมีอดีตซับซ้อน
Steve Buscemi รับบท Rockhound – นักธรณีวิทยาอัจฉริยะที่มีนิสัยเพี้ยนแต่เฉียบคม
Michael Clarke Duncan รับบท Bear – ทีมเจาะที่มีรูปร่างใหญ่ใจดี เป็นหนึ่งในคนที่สร้างสีสันให้กับทีม
Owen Wilson รับบท Oscar Choi – หนุ่มเจาะน้ำมันผู้ตลกเฮฮาแต่กล้าหาญ
Peter Stormare รับบท Lev Andropov – นักบินอวกาศชาวรัสเซียผู้มีบทบาทสำคัญในช่วงวิกฤต
Jason Isaacs รับบท Dr. Ronald Quincy – นักวิทยาศาสตร์ผู้คำนวณทางเลือกในการช่วยโลก
– รีวิวต่อไปนี้ มีสปอย –
รีวิวหนัง Armageddon (1998) 27 ปีอาร์มาเกดดอน หนังที่ทำให้คุณร้องเพลง I Don’t Want to Miss a Thing ไปพร้อมน้ำตา
ปี 1998 คือยุคทองของหนังแอ็กชันสเกลยักษ์ฮอลลีวูด และ Armageddon ก็เป็นหนึ่งในหมุดหมายที่ถูกจดจำมากที่สุดในยุคนั้น ไม่ใช่เพราะทุนสร้างมหาศาลหรือฉากระเบิดอวกาศที่ยิ่งใหญ่แบบ “ไมเคิล เบย์สไตล์” เท่านั้น แต่เพราะหนังเรื่องนี้กลับมอบสิ่งที่ตรงกันข้ามอย่างที่สุด—อารมณ์ที่ลึกและจริงใจ
จากหนังอวากาศ สู่ตำนานทางอารมณ์ของผู้ชม
ในยุคที่หนังภัยพิบัติได้รับความนิยมอย่างล้นหลาม Armageddon กลับโดดเด่นขึ้นมาด้วยแนวทางที่ชัดเจน มันไม่ใช่แค่เรื่องของโลกแตกและการกอบกู้ แต่เป็นเรื่องของ “คนธรรมดา” ที่โลกต้องพึ่งพา เพราะ NASA ไม่มีเวลาเพียงพอที่จะฝึกนักบินอวกาศให้เจาะน้ำมัน พวกเขาจึงตัดสินใจฝึกทีมเจาะน้ำมันให้กลายเป็นนักบินอวกาศแทน
แม้จะฟังดูเว่อร์สุดขั้ว แต่เมื่อถูกเล่าในแบบของผู้กำกับไมเคิล เบย์ ทุกอย่างกลับกลายเป็นส่วนผสมที่พอดี ทั้งแอ็กชัน อารมณ์ขัน และความดราม่าที่สอดแทรกอย่างแยบยล
เจาะลึกธีม “ความเสียสละ”: เมื่อพ่อเลือกตายเพื่ออนาคตของลูก
เบื้องหน้าคือหนังบล็อกบัสเตอร์ แต่เบื้องหลังคือหนังครอบครัวที่พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างพ่อกับลูกสาวอย่างจริงจัง แฮร์รี่ สแตมเปอร์ (รับบทโดย Bruce Willis) ไม่ใช่พ่อในอุดมคติ เขาหวงลูกจนไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ แต่เมื่อภารกิจยิ่งใหญ่เข้ามา เขากลับค่อย ๆ ปล่อยมืออย่างช้า ๆ พร้อมทั้งยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อลูก
ฉากที่แฮร์รี่อำลาลูกสาวผ่านจอเล็ก ๆ บนอวกาศ ก่อนจะกดระเบิดตัวเองนั้น ไม่ได้สะเทือนใจเพียงเพราะความตาย แต่มันคือ “การบอกรัก” รูปแบบหนึ่ง ที่คนเป็นพ่อไม่เคยพูดด้วยคำ แต่ทำด้วยการกระทำในช่วงวินาทีสุดท้าย
ถอดสูตรความสำเร็จ: ทำไม Armageddon ถึงยังถูกพูดถึงแม้ผ่านมาเกือบ 3 ทศวรรษ
1. ตัวละครที่ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เข้าถึงใจคน
แทนที่จะเป็นนักบินอวกาศหรือฮีโร่สุดเท่ ทีมตัวเอกของ Armageddon กลับเป็นกลุ่มช่างเจาะน้ำมันที่มีข้อบกพร่องเต็มไปหมด—แต่กลับเต็มเปี่ยมไปด้วยความกล้า ความฮา และความเป็นมนุษย์ที่เรารู้สึกได้ว่าพวกเขา “จริง”
2. ภาพ–เสียง–ดนตรี ที่ออกแบบมาให้ซึมลึก
เพลงประกอบ “I Don’t Want to Miss a Thing” ไม่ใช่แค่เพลงรัก แต่คือหัวใจของเรื่อง เพลงนี้คือเสียงสะท้อนของคนที่กำลังจะเสียสิ่งสำคัญไป และไม่อยากพลาดแม้เสี้ยวนาทีสุดท้ายกับคนที่รัก
ไม่ว่าจะเคยดูหนังหรือไม่ ใครหลายคนยังร้องเพลงนี้ได้ขึ้นใจ พร้อมกับน้ำตาที่ย้อนกลับมาทุกครั้งที่นึกถึงฉากสุดท้าย
3. การเล่าเรื่องแบบ “ร้ายแรงแต่มีความหวัง”
แม้โลกจะอยู่บนเส้นขอบแห่งหายนะ แต่ Armageddon เลือกใส่ช่วงเวลาขำ ๆ บ้าง ซึ้ง ๆ บ้าง และให้คนดูรู้สึกได้ว่า “เรายังพอมีหวัง” นี่จึงเป็นหนึ่งในจุดที่ทำให้หนังเรื่องนี้อบอุ่นในหัวใจ แม้อยู่ในหมวดภัยพิบัติ
ครบรอบ 27 ปี: ยิ่งดูซ้ำยิ่งเข้าใจหัวใจของมัน
ผ่านมาเกือบสามทศวรรษ Armageddon อาจไม่ใช่หนังที่สมบูรณ์แบบในเชิงวิทยาศาสตร์หรือตรรกะเรื่องราว หลายคนอาจหัวเราะเยาะบทสนทนาหลายช่วง หรือฉากเทคนิคพิเศษที่ดูตกยุคไปแล้ว แต่ก็ไม่มีใครเถียงได้ว่า นี่คือหนังที่ทำให้คนดูร้องไห้พร้อมกันได้ทั่วโรง
มันคือหนังที่ไม่ต้องซับซ้อนแต่ก็ซึมลึก ไม่ต้องมีคำพูดเท่ ๆ แต่กลับทิ้งคำพูดที่คนยังจดจำ และไม่ต้องการให้เราเข้าใจ แต่ทำให้เรา “รู้สึก” ได้จริง ๆ
Armageddon ไม่ใช่แค่หนังภัยพิบัติ แต่มันคือบันทึกความรักของพ่อคนหนึ่ง ที่พร้อมแลกชีวิตกับโอกาสให้ลูกได้มีชีวิตที่ดีกว่า และถ้าวันนี้คุณกลับไปดูมันอีกครั้ง—อย่าแปลกใจหากคุณจะฮัมเพลง “I Don’t Want to Miss a Thing” เบา ๆ ไปพร้อมกับน้ำตาที่ไม่ทันรู้ตัว
ลลิน อัครเศรษฐ์
ผู้เขียน
